جده ام فاطمه زهرا

بعد از مدتها کلنجار رفتن با خودم و زندگی در حصاری تنگ و محدود جز روابط اجتماعی کار و نوشتن و نوشتن و تحقیق و ... به صفحه ای که روزی ماله من بود و تمامی عشق و احساسات و عاطفه ام را در آن می نگاشتم پناه می آورم دیشب بعد از دعای نور یاد مادر افتادم و ذکر یانور که همیشه می گرفت اون قدیمها تو خونه قدیمی هر وقت از هر چیزی ناراحت می شدیم یا کسی رو ناراحت می کردیم و یا و یا و یا ... هر وقت اعتراض می کردیم و هر وقت می گریستیم مادر می گفت : مادر شما جده تون فاطمه زهراست حواستون رو جمع کنید اینروزها و این سالهای گذشته فراموش کرده بودم فراموش کرده بودم مادر که من جده ام فاطمه زهراست ... یه دفعه یادم اومد که چقدر دل شکستم و چقدر دلشکسته ام ... و چه جایی بهتر از این تریبون که می دونم خیلی از خیلیها هم در محیطهای کاری ام و هم در محیطهای خانگی ام و هم و هم و هم ... می خوانندش و اکنون می دانم که آنگونه که باید نبوده ام و از انسانیتی که می دانم و دم می زنم مدتها و مدتهاست فاصله گرفته ام حال شکست در کدام قافله عشقی و در کدام روابط اجتماعی و حتی سکسی من را به این جا رساند که اینقدر خودم را فراموش کنم نمی دانم اما می دانم می دانم که هنوز چون گذشته با صدای هر اذان به یاد او می افتم و با دیدن هر گل سرخ مریم عذرا را صدا می کنم و این جملات در هر غروب در گوشم می پیچد که مادر تو جده ات فاطمه زهراست ... و هر غروب می گویم یا جده سادات دخیلم ... به هر حال خوشحالم که با ضمیری آگاه و ذهنی روشنی مشغول نوشتن این سطور هستم و طبق معمول هر بهمن ماه وصیتی نو نوشتم و حلالیت طلبیدم و می طلبم از هر که در اطرافه من دلگیر و ناراحت است و باز اعلام می کنم که حاضر به پرداخت هرغرامتی هستم گر کسی می داند و می خواهد و بزرگی بخشیدن دارد ... که اگر ما را ندیدید حلالمان کنید ... و این نوشته ها ، این نوشته ها دلیل بر این نیست که دست از زندگی شسته ام که آنکه ایمان در خداوند دارد نمی تواند یعنی نباید که دست از زندگی بردارد اما این که باور داشته باشیم که مرگ با ما گام بر می دارد و ما با او چیزه بدی هم نیست شاید درد تنهاییمان را همین امید به مرگ چاره ساز باشد ...و یکسال دیگر گذشت و یک قدم دیگر به مرگ نزدیک شدم چون هر سال زندگی سال گذشته را مرور کردم و خیلی از جاها مرورهایم نتیجه نداد و نداد و نداد و چیزی ندارم جز اینکه بگویم ببخشید و خیلی از جاها که باید می بخشیدم و نفرت و کینه ای در دلم بود بخشیدم 21 روز گذشته را سکوت و روزه و ... برای همین یک جمله که ببخشید و بخشیدم و حال باز چشم به در دیوار و امید به بخشیده شدن از طرف خدایی که در این نزدیکیست لای این شب بوها ...روزهای گذشته دلم خیلی گرفت از رفتن عزیزی که وداعش نکردم و حال دردیاری دور و دیگر است و دلم گرفت از دوستی که دوری اش سخت بود و هست و او جفا می کند و می داند نمی دانم ... و نبود عزیزترینی که اینک در غربت است و نیست تا چون گذشته برایش درد دل کنم و چاره بجویم تنهایی ام را که وقتی رفت به سوی خوشبختی رفت و اینک خوشحالم که خوشبختی اش را به نظاره نشسته ام هر چند از راهی دور ...و دیگر اینکه سال گذشته هم در زندگی آینده گم خواهد شد می دانم و امیدوارم که امسال به قول مادر با حواس جمعی به این نکته که جده ام فاطه زهراست گام بردارم ... که اگر ما را دیگر ندیدید یکهو ... یه دفعه ای ... تو رو خدا فکر نکنید اتفاقی افتاده نه دور هم نیست که اگر شد هر وقت که بود حلال کنید

بردیای دروغین