رفتن قانون تلخ زندگي‌است

مدتهاست حرفي نمي‌زنم، اصلاً ديگر حرفي نمي‌زنم! چه بگويم؟ احساس مي‌كنم درون حفره‌ يا چاهي رها شده‌ام يا شايد مثل يك رود پشت ديوارهاي يك سد متوقف! انگار از زندگي بيرون شده‌ام اشكهايم صفحه‌هاي كاغذ را خيس كرده‌اند و ديگر مادر نيست نيست تا بگويد خدا بزرگ است كه نيست و شايد هرگز نبود و من اين ايمان او را هيچ‌گاه نتوانستم متزلزل كنم ايماني كه اينروزها در من متزلزل شده است... واي از همه چيز پرت شده ام و انگار بيرون از جهان هستي راه مي‌روم به هر چه نگاه مي‌كنم سياه است و سياهي... و قطره‌هاي آب شور مدام از سردرماندگي روي كاغذ مي‌افتند غم من سنگين است غم فقدان و نبود مادر چه كنم با تقدير؟‌به چه سان چاره كنم؟ مرهم زخم عزيزي را؟‌دلتنگي‌هاي هميشگي براي او كه ديگر نيست ... و حس گم شدن در شب و سياهي و عكس خاطره‌اي از روزهاي دور را كه بر ديوار اتاق آويخته نگاه مي‌كنم ..و مي‌دانم كه من هم مي‌روم دير يا زود رفتن قانون تلخ زندگي‌است و فراموشي عشق است پس من هم مي روم و نمي‌دانم مادر نمي دانم كه بي تو چگونه ادامه دهم بر كنگره كنگره‌هاي اين جهان؟ تنها، بي‌صدا، گريان و اين احساس سرد كه وجودم را لبريز كرده‌است و قدمهايم را كند