يكسال گذشت

آري به راستي يكسال گذشت، چگونه؟ نمي دانم به هر حال

مادر در آخرين هفته‌هاي حيات در بستر بيماري و در شرايطي غم‌انگيز در اوج تلاش مبارزه با بيماري هولناك سرطان با تني رنجور ولي همچنان با عظمت روحي بزرگ و ستايش‌انگيز لحظه‌ها و ساعتهاي زيادي را به نوشتن مشغول و نامه‌ها و راهنمايي هايي را به رشته‌تحرير در آورد و اميدوارم كه اين نوشته كه به ياد اولين سالگرد اوست با وام از نوشته‌هاي خودش ترجمان مكنونات دروني من در مورد انساني باشد كه افتخار فرزندي وي را داشته و در تمامي سختيهاي نبود او به ياد‌ داشته‌ام كه تحت تربيت انساني بودم كه آموخت صفحات تاريخ زندگي فراز و نشيبهاي فراواني را در خود دارد و آدميزاد مجبور به حفظ آن است

سالي گذشت

و بر ما اندوهي تلخ و داغي بزرگ وارد آمد كه هرگز تا انتهاي عمر فراموش نخواهد شد آري واقعيت اين است كه او رفت و واقعيت زيبا نيست ، تنها كساني براي هميشه از آن ما خواهند بود كه براي ابد از دست داده ايم و سهم ما از بودن و عشق او تنها روياي آرامش بخش و گرمي است كه با خود به قعر گور خواهيم برد تا از غارت اين زمانة ‌پر دسيسه و كريه و پلشت براي هميشه محفوظش بداريم...مادر نوشته است

كبوتران نمي‌توانند نامه بنويسند اما هزار نامه‌ي مرا به شما مي‌رسانند و به خوبي حرفهاي مرا مي‌فهمند آنها مي‌دانند كه من گاهي با برگهاي نارون و توتهايي كه از شاخه‌ها فرو مي‌افتند حرف مي‌زنم وبعضي شبها حتي با سنگها و ديوارها براي شما شعر مي‌خوانم دلم مي‌خواهد براي هميشه در دلتان تبعيد شوم و در كنار دلهايتان روزگار بگذرانم آنگاه با هر پلكي كه بر هم مي‌گذاريد مي‌ميرم و با هر پلكي كه از هم مي‌گشاييد ديگر بار زندگي را از سر مي‌گيرم زمستان كه بيايد با آتش پرتقالها خودم را گرم مي‌كنم و به سكوت‌ آينه‌ها گوش فرا خواهم داد و براي باغچه‌هاي تشنه كاسه‌اي پر از دريا خواهم آورد

خوشحالم ، خوشحالم كه بعد از اين سفر براي اينكه شما را خواب ببينم از هيچ‌كس اجازه نخواهم گرفت و چگونه بگويم كه نمي‌دانم بعد ازمن آيا شعرهايم را مي‌خوانيد آيا دستي كلمه‌هاي يك مادر را روي پيراهنتان گلدوزي مي‌كند ؟ آنقدر عاشقم كه دلم براي همه‌ي چيزهايي كه شما دوست داريد تنگ مي‌شود مي‌ترسم برف زمستان تمام شود و هيچ اتفاقي نيافتد و هيچ كس و هيچ‌وقت نتواند قلب مرا براي شما معنا كند و مي ترسم برف تمام شود و حرفهايم نيمه تمام بمانند و كلمه‌هايم يخ بزنند و هرگز نتوانم بگويم دوستتان دارم و هميشه نگرانتان هستم

و باز مي نويسد

در روزهاي خشك بي‌ترانگي، بهترين لحظه‌هايم را در كنار كودكانم مي‌گذرانم،‌خوشبختي عظيمي است با شما بودن و با نفسهاي شما خيابانهاي سرگشتگي را پيمودن

ابرها را از انتهاي آسمان مي‌چشم و جامه‌اي نرم برايتان مي‌دوزم كيانوش، سبا، ثمين و سها بعد از اين باران را به خاطر شما تماشا خواهم كرد و آنگاه برايتان همراه باران در تمام دشتها خواهم باريد ...و

به هر حال عاشق مهر بود و در مهر رفت و اولين باران رفتنش را گريست شب نوزدهم پارسال اولين باران پاييزي باريد و مادر ظهر فردا رو نديد آري يكسال گذشت

و دوستان و عزيزان من، با عشقي زياد در آنسوي ابديت به انتظارمان نشست و در هر باراني كه بعد از اين ببارد به ديدارمان خواهد آمد ما ايمان داريم

و به احترام خواسته‌اش

در نهايت سادگي 21 مهرماه امسال سه شنبه ساعت 3.30 بر سر آرامگاهش

قطعه 252 رديف 34 شماره 31 گرد هم خواهيم آمد