تنهايي

تنها موندم

تو اين همه درخت حلقاب

يک تنهایی مطلق که من در یک طرف ایستاده ام و جهان در طرف دیگر و بقيه همه اش سکوت و نیستی

سر جاده زندگی نشسته ام تا شاید پرستویی مهاجر پیغامی بیاورد و اکنون

تو رفتی و بعد از تو باران انتظار چه بی صدا میبارد

و من در خلوت تنهایی خویش میسوزم

بعد از تو سرگردانی و تنهايي است در دشت زندگیم
دیشب فانوس زندگیم به امید روی تو روشنایی میبخشید
و امشب بی تو در گذرگاه زمان خفته است

اکنون زمان کوچ پرستوها و نزدیک شدن غروب بر بام شهر است

من باز آخرین قطرات اشک را روشنایی ستاره های یادت میکنم و نهال خاطراتت را در
گلدان خالی زندگیم میکارم تا در نبود تو خزان تنهایی آن را از پا در نیاورد
چشم در چشم غروب با قلبی از درد و سینه ای مملو از تنهایی به یاد شبی میفتم که بالاي سرم تا صبح در بيمارستان راه مي رفتي

و ذكر يا ذوالجلال و الاكرام گرفته بودي

و در اين تنهايي باز

ذكر يا ذوالجلال والاكرام مي گيرم