غروب جاري شده بود از نهايت كوه
كوه استواري بي مانندش را به رخ مي كشيد
و ماه ماه كه گويي در سرخي مشوشش ملاك زيبايي را براي خود معنا مي كرد
عشق تو را بر خود نگاشته بود
ماه سرخ شب چهارده كه زيبايي بي كرانش در مقابل زيبايي تو معنايش را از دست داد
و آرامش دريا باچشمهاي آرامت زير سؤال رفت
تو آب فراتي در صحراي كربلا
صاعقة آسماني در تپة جلجتا
آه زندگيم تنها با نگاههاي آرامت زيبا مي شود
و عشق تو
نوري است كه تمامي قلبم را از آن خود سند زده است
و ما بودن را برايم معنا
در زمانه اي كه تمامي معيارش تنهاييست
و اين احساس وسعتي است كه تنها در مخيلة انسانهاي عاشق مي گنجد
انسانهاي عاشقي كه از براي خود دوست داشتن عاشق نيستند
و عشق را از براي دوست داشتن معنا مي كنند
No comments:
Post a Comment